حضرت فاطمه ی زهرا سلام الله علیه دختر گرامی پیامبر اکرم (ص) و خدیجه کبری چهارمین دختر پیامبر (ص) است . برخی القاب مبارک آن حضرت عبارتند از زهرا ، صدیقه ، طاهره ، مبارکه ، زکیه ، راضیه ، مرضیه ، محدثه و بتول .
ولادت با سعادت آن حضرت در بیستم جمادی الثانی سال پنجم بعثت در مکه ی مکرمه بوده است .
پرورش حضرت زهرا (س) در کنار پدر بزرگوارش ، رسول خدا و در خانه ی نبوت بود . خانه ای که محل نزول وحی و آیات نورانی قران کریم است . آن سالها در سراسر عربستان و همه جهان این تنها خانه ای بود که ندای پرطنین الله اکبر از آن برمی خاست .
آن حضرت همچنان که زندگی مشترک با حضرت امیر (ع) اسوه بود در اطاعت پروردگار نیز نمونه بود . هنگامی که از کارهای خانه فارغت می یافت ، به عبادت می پرداخت ، به نماز ، دعا ، تضرع به درگاه خدا و دعا برای دیگران .
امام صادق (ع) از اجداد خویش از امام حسن مجتبی (ع) روایت کرده است . که مادرم شب های جمعه را تا بامداد در محراب عبادت می ایستاد و چون دست به دعا برمی داشت مردان و زنان باایمان را دعا می کرد. اما درباره خود چیزی نمی گفت . روزی به او گفتم مادر چرا برای خود نیز مانند دیگران دعای خیری نمی کنی ؟ گفت فرزندم همسایه مقدم است.
تسبیحات حضرت زهرا (س) نزد همه معروف است و در کتاب های معتبر شیعه و سنی روایت شده است.
آن حضرت تا وقتی که رسول خدا (ص) از دنیا نرفته بود سختی ها و تلخی های زندگی را با دیدن سیمای تابناک پیامبر اکرم برخود هموار می کرد . ملاقات پدر تمام رنج ها را از خاطرش می زدود و به آرامش و قدرت می بخشید ، اما از دست دادن پدر ، مظلومیت شوهر ، از دست رفتن حق و بالاتر از همه دگرگونی هایی که پس از رسول خدا به فاصله ی اندک در سنت مسلمانی پدید آمد ، روح و سپس جسم مبارک دختر پیغمبر را سخت آزرده ساخت .
داستان آنان را که به در خانه ی او آمدند و می خواستند خانه را با هرکس که درون آن است آتش بزنند ، شنیده اید . خود این پیش آمد به تنهایی برای آزردن او بس است ، چه رسد به رویدادهای دیگر هم بدان افزوده شود.
دختر پیغمبر در بستر افتاد و سرانجام در جوانی و سن 18 سالگی دنیا را به دنیا طلبان واگذاشت ، شربت شیرین شهادت را نوشید و به لقای پروردگارش شتافت .فاطمه (س) را شبانه دفن کردند و علی (ع) او را به خاک سپرد و اجازه نداد دشمنانش بر جنازه ی مطهر او حاضر شوند ، و او این گونه مظلوم و شهید از دنیا رفت . در تاریخ شهادت آن بانوی بزرگوار اقوال گوناگونی مطرح است که مشهور تر از همه 13 جمادی الاولی سال 11 هجری و دیگری سوم جمادی الثانی همان سال است .
(منبع کتاب درس های قرآنی )